Historia

W 1420 roku wieś należała do Modliboga. W tym roku sąd królewski w Gębicach wyzna­czył granicę między Modliborzycami a Parchaniem - wsią biskupstwa włocławskiego. W latach 1460-1461 właścicielem wsi był sędzia Mikołaj Modlibóg herbu Rola. W 1527 roku Modliborzyce posiadał Andrzej Patrycy Nidecki, sekretarz biskupa krakow­skiego A. Zebrzydowskiego. W 1582 roku wieś znaj­dowała się w posiadaniu chorążego inowrocławskiego Adama Balińskiego herbu Ogończyk. A. Baliński, ja­ko innowierca, był sygnatariuszem aktu synodu to­ruńskiego w 1595 roku. W 1583 roku wieś znalazła się w posiadaniu Sebastiana Osieckiego. W 1604 ro­ku właścicielem wsi był Roman Osiecki, w 1615 ro­ku Stanisław Przyłubski herbu Poraj, cześnik inowro­cławski (1614-1629). W 1689 roku Modliborzyce należały do Ludwika Zakrzewskiego herbu Pomian. Kolejnym właścicielem był Michał Stanisław Za­krzewski herbu Pomian, pisarz brzeski (1681-1686), podsędek brzeski (1686-1694), sędzia brzeski (1694-1713), kasztelan kruszwicki (1713-1717). W 1791 roku wieś była w posiadaniu cześnika inowrocław­skiego Andrzeja (Zboży) Zakrzewskiego. W latach 1793-1826 Modliborzyce były własnością jego młod­szego brata Józefa (Zboży) Zakrzewskiego. Od 1827 roku do lat 60. XIX wieku właścicielem części wsi był Jan Zakrzewski. W 1836 roku część wsi przeszła w ręce Fryderyka Carla Cords i jego żony Albertyny Nicoliny Rosanny z domu Schenk. Ten dział w 1843 roku przejęła Albertyna Nicolina Rosanna Zakrzew­ska z domu Schenk. W 1876 roku właścicielami czę­ści majętności stali się Jan Carl Cords i jego żona Au­gustyna Maria z domu Perin. W 1886 roku Komisja Kolonizacyjna wykupiła 998 ha za sumę 800.000 marek. W latach 1899-1901 na tym terenie osiedliło się 36 kolonistów niemieckich. Na podstawie trakta­tu wersalskiego z dnia 28 czerwca 1919 roku majęt­ność Modliborzyce przejął Skarb Państwa Polskiego.

W 1489 roku we wsi znajował się folwark szla­checki, 6 pól ziemi folwarcznej oraz młyn wietrzny. Około 1590 roku dziesięcinę z Modliborzyc pobiera­ła kapituła włocławska. W końcu XVI wieku znajdo­wał się folwark, z którego dziesięcinie pobierał pleban z Parchania. W okresie reformacji istniał zbór kal­wiński, którego kaznodzieją był Walenty Noethebel z Lipska. W latach 1655-1660 szkody wyrządziła wojna polsko-szwedzka. Zniszczenia gospodarcze spowodowała także wojna północna z lat 1700-1721, w czasie trwania której Modliborzyce stały się miej­scem postoju i obozowania wojsk.

W 1772 roku w wyniku I rozbioru Polski wieś znalazła się w zaborze pruskim. W latach 1807-1815 Modliborzyce wchodziły w skład Księstwa Warszaw­skiego. W 1815 roku powróciły pod panowanie Prus. Około 1881 roku zajmowały obszar 3980 mórg. We wsi było wówczas 10 chałup, w których mieszkało 260 osób, tj. 225 katolików i 35 ewangelików, w tym 168 analfabetów. W końcu XIX wieku była szkoła ewangelicka, do której uczęszczało w 1909 roku 61 uczniów. Ze względu na nieodpowiednie warunki do nauki, została zlikwidowana w 1938 roku przez in­spektorat szkolny, a dzieciom niemieckim polecono uczęszczać do szkoły polskiej. Spowodowało to strajk szkolny. Sprawa zakończyła się sądowym nałożeniem kary na rodziców. W 1900 roku wybudowano drogę Parchanie - Modliborzyce - Wonorze - Ośniszczewko - Stanomin.

W 1919 roku wieś znalazła się w granicach II Rzeczypospolitej. W 1931 roku zajmowała obszar 571 ha, na którym mieszkało 379 osób. W 1933 ro­ku Modliborzyce weszły w skład gminy obwodowej Dąbrowa Biskupia. W 1937 roku powstało koło Stronnictwa Ludowego. Działała niemiecka organiza­cja Jungdeutsche Partei fur Polen. W okresie między­wojennym istniała Ochotnicza Straż Pożarna.

W latach 1939-1945 roku wieś znajdowała się pod okupacją hitlerowską. Została oswobodzona w styczniu 1945 roku.     

Źródło: Gmina Dąbrowa Biskupia / Historia i współczesność / Informator / autor: Katarzyna Hewner